CONCERT REVIEW

Lazy on a sunday afternoooooooonnnn……in the wintertime.
In plaats van argeloos weg te ebben in de lethargie van een lege niet-dag, verkiezen wij een stapje te zetten in de onmetelijke en mateloze wereld van het verzet. Het verzet tegen de leegheid. In casu, het drinken van een pintje met de vrienden in een gezellige omgeving en dito sfeer, met gelijk ook wat pretentieloze doch oerdegelijke live-muziek, op een klein podium, dichtbij en bereikbaar, met als enig nobel streven de boel op te vrolijken. Waarom niet ? En waar kunnen we dan eigenlijk beter af zijn dan in’t Ace Café ? Men lichte mij in, graag. I’ll check it out then.

Op het programma stond Ruby Dee & the Snakehandlers. Waarom die brave jongens zich per sé zó wilden laten noemen, daar ben ik nog niet uit. Ze hebben in geen geval de looks van slangenbezweerders. Dergelijke naam of titel zou ik dan nog eerder Ruby toebedelen. Die weet wat ze wil. Mocht de term desgevallend, in overdrachtelijke zin, wijzen op gewiekste en gehaaide handelaars met dubieuze praktijken, komen ze ook alweer niet in aanmerking. Ruby daarentegen…Zij presteerde het om mij, bijna, een hemd aan te smeren met een kleine medium als maat, daarbij zwerende op het hoofd van haar zieltogende moeder dat het mij als gegoten stond. Nou gegoten misschien wel. Ze moest het van me afpeelen, toen ik doorhad dat ik geen bewegingsvrijheid meer had. Lady Dee had haar kraampje met hemden, T-shirts, sweaters, ondergoed (ruby-red tangaslips) en zowaar ook CD’s, opgericht achteraan in het café. Gezien vanaf de toog en het podium althans. Op de keper beschouwd was het eigenlijk vóóraan, bij de ingang.

Over de muziek heb ik niet zoveel toe te voegen aan mijn review van vorige week. De eerste set was qua show en presentatie identiek, op de songs na. Daarvoor tapte Ruby uit haar bijna onuitputtelijke reserve. Het is hier weer overduidelijk gebleken hoezeer Ruby en Jorge, de gitarist, op elkaar zijn ingespeeld. Twee woorden van Dee, en Harada is mee ! En de tweede set ging weer meer rocken. Country-rocken. Hun zachte kritiek op onze bourgondische en bijwijlen liederlijke levensstijl, zoals ze die vorige week nog debiteerden, was reeds helemaal geweken. Ze moesten toegeven dat ze een vreselijke hangover overhielden aan de bierproeverij die ze de dag voordien hadden pepresteerd. Zo zie je maar Ruby, nooit met dat vingertje wijzen. Ik kon me zelfs niet van de indruk ontdoen dat ze sinds vorigeweek al een paar pondjes was aangekomen. Maar afgezien van dat alles was het weer heerlijk en eerlijk country-rock en –swing geblazen met deze gang, zie ook Ruby Dee in den BP, voor meer bijzonderheden. Als je ze nog niet hebt bezig gezien, kan dat nog. Ze toeren nog een tijdje in onze bourgondische contrijen. 

CU
witteMVS